Pierwszą główną różnicą między amerykańskim i brytyjskim angielskim jest wymowa, a pozostałe to słownictwo, pisownia, oraz gramatyka.
WYMOWA
Najbardziej słyszalną różnicę w akcencie amerykańskim stanowi dźwięk “r”, który w takich słowach jak ‘more‘, ‘store‘, ‘never‘ jest bardzo wyrazisty. Wypowiadając te słowa po amerykańsku podwijamy język, co sprawia iż “r” jest mocniejsze niż w brytyjskim, gdzie po samogłosce nie słychać go wcale.
Bardziej wprawne ucho wychwyci różnice w innych dźwiękach, szczególnie w samogłoskach zapisywanych literami o i a, spółgłosce t, jak też w intonacji i akcencie wyrazowym. Poszczególne słowa miewają również zupełnie odmienną wymowę (np. potato, vitamin, schedule, lub vase).
SŁOWNICTWO
Jeśli chodzi różnice w słownictwie, to jest to kwestia zarówno doboru, jak i pisowni.
Dążąc do uproszczenia ortografii, Amerykanie pozbyli się niektórych zbędnych liter.
Przykłady:
z -ll- zrobiło się pojedyncze -l-
BrE – jewellery; AmE: jewelery;
BrE – marvellous; AmE: marvelous;
Brytyjske -ou- zamieniane jest na -o-
BrE – favourite, honour, colourful –> AmE: favorite, honor, colorful
W wielu przypadkach aby wyrazić dane znaczenie użytkownik AmE użyje innego słowa niż mówiący brytyjskim angielskim. Oto kilka przykładów:
GRAMATYKA
Przez lata Amerykanie wypracowali pewną ilość uproszczeń językowych, aby usprawnić komunikację. Wpłynęło to pozytywnie na uczących się języka, którzy również korzystają na tym liberalnym podejściu. Różnice gramatyczne pomiędzy amerykańskim i brytyjskim angielskim nie są jednak generalnie zbyt duże i nie powodują trudności uczącym się którejkolwiek z tych odmian języka angielskiego.
Na przykład niektóre czasowniki, które odmieniają się nieregularnie po brytyjsku, w amerykańskim angielskim mają odmianę regularną:
czasownik BrE AmE
burn burnt burned
dream dreamt dreamed
learn learnt learned
smell smelt smelled
spill spilt spilled
spoil spoilt spoiled
Will w czasie przyszłym (zamiast brytyjskiego shall dla 1. osoby) jest zasługą takich amerykańskich zmian.
Amerykańską formą jest też Do/Does w pytaniach z have, jak w “Do you have a house?” (amerykańska wersja) zamiast “Have you (got) a house?“ (brytyjska wersja).
Żadna z tych odmian języka nie jest ani lepsza, ani gorsza. Głównym celem uczenia się języka angielskiego jest skuteczna komunikacja oraz rozumienie osób mówiących po angielsku. Opanowanie dowolnej z tych odmian takie możliwości daje. Uczący się języka angielskiego mogą często sami dokonać wyboru między odmianą, która bardziej im odpowiada / bardziej im się podoba, jeśli nie zostanie im któraś narzucona. Ważnym jest, aby skupić na jednej odmianie i uczyć się jej konswkwentnie, co znacznie ułatwi proces uczenia
