piątek, 8 kwietnia 2011

Czym różni się brytyjski angielski od amerykańskiego?

(AmE) Amerykański i (BrE) brytyjski angielski to dwie najpopularniejsze odmiany tego języka.  Amerykańskiej używa się w Stanach Zjednoczonych,  a brytyjska z kolei używana jest w Wielkiej Brytanii. Każda z nich ma swe charakterystyczne cechy.
Pierwszą główną różnicą między amerykańskim i brytyjskim angielskim jest wymowa, a pozostałe to słownictwo, pisownia, oraz gramatyka.

WYMOWA
Najbardziej słyszalną różnicę w akcencie amerykańskim stanowi dźwięk “r”, który w takich słowach jak ‘more‘, ‘store‘, ‘never‘ jest bardzo wyrazisty. Wypowiadając te słowa po amerykańsku podwijamy język, co sprawia iż “r” jest mocniejsze niż w brytyjskim, gdzie po samogłosce nie słychać go wcale.

Bardziej wprawne ucho wychwyci różnice w innych dźwiękach, szczególnie w samogłoskach zapisywanych literami o i a, spółgłosce t,  jak też w intonacji i akcencie wyrazowym. Poszczególne słowa miewają również zupełnie odmienną wymowę (np. potato, vitamin, schedule, lub vase).

SŁOWNICTWO
Jeśli chodzi różnice w słownictwie, to jest to kwestia zarówno doboru, jak i pisowni.
Dążąc do uproszczenia ortografii, Amerykanie pozbyli  się niektórych zbędnych liter.

Przykłady:
z -ll- zrobiło się pojedyncze -l-
BrE – jewellery;   AmE: jewelery;
BrE – marvellous;  AmE: marvelous;

Brytyjske -ou- zamieniane jest na -o-
BrE – favourite, honour, colourful –> AmE: favorite, honor, colorful

W wielu przypadkach aby wyrazić dane znaczenie użytkownik AmE użyje innego słowa niż mówiący brytyjskim angielskim. Oto kilka przykładów:

Nauka angielskiego

GRAMATYKA
Przez lata Amerykanie wypracowali pewną ilość uproszczeń językowych, aby usprawnić komunikację. Wpłynęło to pozytywnie na uczących się języka, którzy również korzystają na tym liberalnym podejściu. Różnice gramatyczne pomiędzy amerykańskim i brytyjskim angielskim nie są jednak generalnie zbyt duże i nie powodują trudności uczącym się którejkolwiek z tych odmian języka angielskiego.

Na przykład niektóre czasowniki, które odmieniają się nieregularnie po brytyjsku, w amerykańskim angielskim mają odmianę regularną:

czasownik BrE        AmE
burn       burnt       burned
dream   dreamt     dreamed
learn      learnt       learned
smell      smelt        smelled
spill        spilt           spilled
spoil       spoilt        spoiled

Will w czasie przyszłym (zamiast brytyjskiego shall dla 1. osoby) jest zasługą takich amerykańskich zmian.
Amerykańską formą jest też Do/Does w pytaniach z have, jak w “Do you have a house?” (amerykańska wersja) zamiast “Have you (got) a house?“ (brytyjska wersja).

Żadna z tych odmian języka nie jest ani lepsza, ani gorsza. Głównym celem uczenia się języka angielskiego jest skuteczna komunikacja oraz rozumienie osób mówiących po angielsku. Opanowanie dowolnej z tych odmian takie możliwości daje. Uczący się języka angielskiego mogą często sami dokonać wyboru między odmianą, która bardziej im odpowiada / bardziej im się podoba, jeśli nie zostanie im któraś narzucona. Ważnym jest, aby skupić na jednej odmianie i uczyć się jej konswkwentnie, co znacznie ułatwi proces uczenia