Polski system edukacji każdy z nas miał okazję poznać niejako ,,od
podszewki". Co prawda zmienia się on na przestrzeni lat i ulega
przekształceniom. Nie wszyscy jednak wiedzą jak wygląda on w innych
krajach. A system nauczania jest bardzo zróżnicowany. Głównymi zadaniami
szkoły, bez względu na szerokość geograficzną, są nauka i wychowanie.
Różnią się natomiast metody ich osiągania. Jak bardzo? Oto kilka
przykładowych krajów:
- Australia - Idąc w ślad
szkół amerykańskich, w Australii uczeń jest traktowany bardzo
indywidualnie. Widać to zwłaszcza w formie nauczania: uwzględnia się
zainteresowania ucznia i jego zdolność do przyswajania wiedzy. Nie ma z
góry narzuconych podręczników, często nie używa się ich w ogóle - jest
to jednak świadomy zabieg. Nauczyciel każdorazowo dostarcza uczniom
materiały związane z przerabianym temat. Nie wymusza się na uczniu
poszerzania wiedzy ogólnej, lecz kładzie się nacisk na jego
zainteresowania. Przy ocenie najważniejsze jest zrozumienie zagadnień, a
nie ich pamięciowe opanowanie. Australijski system edukacji narzuca
dziesięcioletni obowiązek nauki, więc zaczynając w szkole podstawowej w
wieku pięciu lat, można już zakończyć edukację w wieku lat piętnastu.
- Holandia - Edukacja w
Holandii ma bardziej skomplikowaną formę. Jest obowiązkowa od 5 do 18
roku życia, przy czym do ukończenia 16 lat uczeń podlega obowiązkowi
szkolnemu w wymiarze pełnym, a do ukończenia lat 18 podlega częściowemu
obowiązkowi szkolnemu. Oznacza to, że przynajmniej 2 dni w tygodniu musi
uczęszczać na zajęcia np. do szkoły zawodowej, co daje możliwość
łączenia nauki z pracą. Szkołę podstawową kończy się mając lat 12.
Dalsze kształcenie i wybór szkoły są zależne od wyników w nauce i
zdolności.
- Japonia - Japoński
system edukacji jest rozbudowany, bardzo wspierany finansowo przez
państwo i przykłada się w nim ogromną wagę do formy kształcenia. Różni
się ona znacznie na tle już przedstawionych, choć sam system wzorowano
na amerykańskim szkolnictwie. Program nauczania w szkołach jest z góry
ustalony przez Ministerstwo Oświaty, jednak istnieją też programy
szczegółowe, które uwzględniają warunki poszczególnych placówek. Od
uczniów wymaga się rygorystycznej dyscypliny i wpaja zasady uczące
poddaństwa i pracowitości. Kładzie się również nacisk na uświadamianie
uczniom roli jaką pełnią w społeczeństwie. Rozpowszechnione i
egzekwowane jest w dużej mierze nauczanie pamięciowe, choć oczywiście
towarzyszy mu rozwijanie umiejętności praktycznych i kształcenie
intelektualne.
- Syberia - Syberyjski
system edukacji też jest specyficzny. Jako, że Syberia jest częścią
Rosji, edukacja podlega Ministerstwu Oświaty Federacji Rosyjskiej.
System edukacyjny w Rosji jest dobrze rozwinięty i działa sprawnie.
Rosja szczyci się najmniejszym odsetkiem analfabetów na świecie. Dostęp
do edukacji na obowiązkowych etapach jest bezpłatny i obejmuje
dziewięcioletni okres nauki. Przy czym najczęściej dzieci rozpoczynają
edukację w szkole podstawowej mając 7 lat i uczęszczają do niej przez
kolejne trzy. W pierwszych latach edukacji nauka dzieci na charakter
ogólnokształcący. Dalszym etapem nauczania są niepełne szkoły
ogólnokształcące (szkoły sekundarne niższe), kończące się egzaminem
końcowym. .
- Kenia - Edukacja w
Kenii jest nieobowiązkowa i płatna. Budowa szkól jak i ich utrzymanie w
dużej mierze spoczywa na rodzicach. Jeśli kogoś nie stać na posłanie
dziecka do szkoły, to tego nie robi. Dodać trzeba iż większość rodzin
jest wielodzietna, a szkoły finansowane przez rząd należą do rzadkości.
Zdarzają się oczywiście placówki, w których się nie płaci, a uczące w
nich osoby robią w ramach wolontariatu. Mają one ograniczone możliwości
działania - brak podręczników, zeszytów, ołówków, czy innych pomocy
dydaktycznych.
36/2013
