Pismo japońskie to system zapisu języka japońskiego,
składający się z trzech rodzajów znaków: (1) kanji, (2) sylabariusza
hiragana, (3) sylabariusza katakana. Wszystkie powstały w oparciu o
pismo chińskie.
Kanji
służą do zapisu rdzeni japońskiego słownictwa. Obejmują: słowa
pochodzenia chińskiego, zwłaszcza rzeczowniki, i słowa ułożone w Japonii
na wzór chiński, a także japońskie słowa rodzime.
Od 1995 roku japońskie stowarzyszenie Japanese Kanji Proficiency
Society organizuje krajowe głosowanie na znak kanji, który najlepiej
odzwierciedla wydarzenia minionego roku. Wynik zostaje ogłoszony podczas
ceremonii, zazwyczaj w dniu 12 grudnia (Dzień Kanji), w znanej świątyni
Kiyomizu, w Kioto.
Hiragana to kursywny (zaokrąglony) system pisma
sylabicznego, służący m.in. do zapisu odmiennych końcówek gramatycznych,
partykuł, przedrostków i przyrostków,
słów japońskich, które nie mają z różnych powodów zapisu w kanji.
Hiragana jest również używana w postaci pomniejszonej jako furigana,
zapisywana powyżej (w piśmie poziomym) lub obok, po prawej stronie (w
piśmie pionowym) kanji, aby wskazać ich właściwą wymowę.
Katakana służy do zapisywania nazw własnych, nazwisk
i imion pochodzenia obcego, słownictwa zapożyczonego z języków
zachodnich, wyrazów dźwiękonaśladowczych i nazw naukowych, a także do wyróżniania i kładzenia nacisku (podobnie jak w przypadku polskiej kursywy lub pogrubienia).
Wszystkie powyższe grupy znaków występują jednocześnie obok siebie,
zastępują się i wzajemnie uzupełniają. Mają bowiem różne funkcje.
Ponadto we współczesnym języku japońskim używa się także alfabetu
łacińskiego czyli rōmaji oraz cyfr arabskich.
Źródło: pl.wikipedia.org