Szwajcaria jest państwem składającym się z 26
kantonów, które posiadają bardzo szeroką autonomię. Każdy z nich ma
swoją własną konstytucję oraz własne urzędy, a także prowadzi odrębną
politykę finansową.
Konstytucje
kantonów określają, jaki język lub języki są urzędowe na obszarze
danego kantonu. Tylko w 22 kantonach obowiązuje jeden oficjalny język, w
tym aż 17 tworzy strefę niemieckojęzyczną. Ze względów praktycznych w
parlamencie reprezentowane są wszystkie języki oprócz retoromańskiego,
gdyż posługuje się nim zaledwie 1% ludności Szwajcarii. Przyjęło się
powiedzenie szwajcarskich parlamentarzystów: „Gdy chcesz, żeby to
pięknie brzmiało, powiedz to po włosku. Gdy chcesz, żeby Cię słuchali,
powiedz to po francusku. Gdy chcesz być zrozumianym, powiedz to po
niemiecku”.
Jednym z narzędzi sprawowania władzy przez kanton
jest autonomia fiskalna. Aż 2/3 podatków jest ustalanych i ściąganych w
obrębie kantonu. Należy określić odpowiednią wysokość podatków, aby
zapewnić finansowanie instytucji publicznych i infrastruktury,
a jednocześnie dbać o to, by ich poziom był na tyle konkurencyjny, aby
przyciągnąć i nie odstraszyć przedsiębiorców oraz mieszkańców. Imigranci
mają odciągane podatki od każdej pensji, podczas gdy Szwajcarzy płacą
je tylko raz w roku. W 2017 roku najniższe podatki zaobserwowano w
kantonie Schwyz, a najwyższe w kantonie Genewa.
Tak jak na szczeblu federalnym, w kantonach istnieje również trójpodział władzy. Stanowieniem prawa zajmują się parlamenty kantonalne, władza wykonawcza należy do kantonalnych rządów, a sądownicza do sądów.
Referendum, które stanowi istotną częścią demokracji bezpośredniej, w Szwajcarii może być zarządzane na szczeblu federacji, a także w poszczególnych kantonach.
Źródło: jows.pl/content; blabliblu.pl
