Ciekawostki ze świata - jak się witać na świecie

Podróżując po świecie spotykamy ludzi różnych ras, kultur, czy wyznających różne religie. Jako przybysze z zewnątrz musimy „znaleźć się” w nowym otoczeniu. Wejście w nowe środowisko, zdecydowanie ułatwia znajomość miejscowego języka. Jednak oprócz części werbalnej procesu porozumiewania, ogromną rolę odgrywają składniki niewerbalne. Fachowcy oceniają ich udział nawet do 65%,. Tworzą tą część gesty, miny, pozy, ułożenia ciała, odległość pomiędzy rozmawiającymi, sposób patrzenia itp. ten język ciała jest bardziej prawdziwy bo trudno w nim kłamać.

Wśród wielu gestów i zachowań – dla podróżujących – najważniejsze jest powitanie. Tworzy pewien swoisty rytuał powtarzany nieustannie w czasie i przestrzeni. Składa się ze słów i zespołu zachowań, który jest równie istotny. Powitanie jest tak ważne bowiem zawiera propozycje nawiązania przyjaźni.

Można spotkać się różnymi gestami powitalnymi:

• Najpopularniejszym sposobem jest podanie prawej ręki, którą ściska się rękę witanej osoby lekko ją potrząsając. Intensywność potrząsania jest różna, w zależności od uwarunkowań kulturowych.
   
• Stary (bardzo tradycyjny) sposób powitania z ukazaniem otwartych dłoni; kiedyś znaczył „nie mam broni i złych zamiarów” (podobno z otwartymi dłońmi trudniej jest kłamać)
   
• Również stary sposób z położeniem prawej ręki na okolicy serca; wyrażał otwartość i gościnność; na Bliskim Wschodzie zwany jest „salam” i polega na położeniu prawej ręki na okolicy serca, następnie czoła a w końcu na jej uniesieniu nad głowę. Towarzyszą temu słowa salam alaykum co znaczy „pokój z tobą”.
   
• Powitanie w formie skinięcia głową z rękami złożonymi na wysokości klatki piersiowej, jak do modlitwy. Popularne w Indiach, Nepalu (tzw. namaste) oraz w Tajlandii (tzw. wae). Ma to także znaczenie – „dziękuję”.
   
• Pocieranie nosami – zwyczaj maoryjski w Nowej Zelandii; podobny zwyczaj panuje u Eskimosów ale świadczy o większej zażyłości.
   
• Powitanie w Japonii to cała ceremonia ukłonów, które nie oznaczają uniżoności ale szacunek. Często, szczególnie w kontaktach biznesowych, dodatkowo wręcza się wizytówki co czyni się z namaszczeniem używając obu rąk.
   
• W krajach śródziemnomorskich oraz Ameryki Łacińskiej, w powitaniu może wyrażać się żywiołowość w postaci obejmowania się, poklepywania się (un abrazo); w żadnym jednak razie nie należy całować się z mężczyznami na powitanie (kult macho!).

Innym problemem jest różnica formy powitania w stosunku do mężczyzn i kobiet. Generalnie, w kręgu kultur pozaeuropejskich, w stosunku do kobiet zachowuje się większy dystans, najczęściej powitanie ograniczając do skinienia głowy. Szczególnie należy zachować ostrożność w krajach arabskich, gdzie (szczególnie w kręgach ortodoksyjnych) kobieta w ogóle nie bierze udziału w powitaniu. Zresztą nietaktem byłoby ją w jakikolwiek sposób dotykać. Wszędzie bądźmy powściągliwi z całowaniem kobiet w rękę. Może się zdarzyć, że potraktowana w ten sposób dama, jak najszybciej będzie się starać umyć pocałowaną rękę.

 23/2012

Ciekawostki ze świata - Dzień Matki na Świecie

Dzień matki obchodzimy w Polsce 26 maja. Mamy są wtedy obdarowywane kwiatami i drobnymi upominkami w podziękowaniu za ich miłość i pracę. Początki tego święta sięgają starożytnych Greków i Rzymian. Wtedy czczono Matki-Boginie, opiekujące się światem, zapewniające urodzaj i płodność. Dzień Matki jest podobnie obchodzony na całym świecie - w ponad 40 krajach.
Poznaj najciekawsze zwyczaje za Świecie związane ze świętem wszystkich mam:

• Po raz pierwszy w Polsce Dzień Matki świętowano w Krakowie w 1923 roku. Od tej pory co roku, 26 maja, mamy są obdarowywane laurkami, kwiatami i upominkami od swoich dzieci i bliskich.
   
• Najpopularniejszym terminem Dnia Matki jest druga niedziela maja. Kraje, które wtedy świętują :Australia, Austria, Belgia, Brazylia, Kanada, Chile, Chiny, Kolumbia, Kuba, Chorwacja, Czechy, Dania, Estonia, Ekwador, Finlandia, Niemcy, Grecja, Hongkong, Indie, Japonia, Łotwa, Malta, Malezja, Holandia, Nowa Zelandia, Peru, Portoryko, Filipiny, Singapur, Słowacja, Republika Południowej Afryki, Szwajcaria, Republika Chińska, Turcja, Ukraina, Stany Zjednoczone, Włochy, Wenezuela.
   
• W licznych krajach Dzień Matki obchodzony jest razem z Międzynarodowym Dniem Kobiet 8 marca.
   
• Na Węgrzech Dzień Matki obchodzony jest zawsze w pierwszą niedzielę maja.
   
• W Anglii kiedyś święto matek nazywano "niedzielą u matki", było to jednak raczej święto religijne. Matkom składano wizytę w kościele. Był to też dzień wolny od pracy. W znanej nam formie święto wróciło do Anglii po II wojnie światowej.
   
• W Stanach Zjednoczonych Dzień Matki obchodzony jest  w drugą niedzielę maja.
  O świętowanie dnia mam walczyły Ann Marie Reeves Jarvis i znana amerykańska abolicjonistka, Julia Ward Howe. Ostatecznie święto ustanowiono dzięki córce Ann Jarvis, która podjęła walkę rozpoczęta przez matkę. W Stanach Zjednoczonych od 1914 r. Dzień Matki jest świętem narodowym.  
   
• W Mongolii to święto obchodzone jest aż dwa razy. 
   
• W Indonezji święto mam obchodzone jest 22 grudnia.
   
• Ciekawie obchodzi się go np. we Włoszech. Dzieci pieką wtedy mamom (z pomocą rodziców) ciastka w kształcie serc.
   
• W Jugosławii popularny jest zwyczaj zwany "łóżkowym więzieniem". Dzieci nie wypuszczają swoich mam z łóżka, jeżeli nie dostaną od nich słodyczy. W zamian za to pomagają im w domowych obowiązkach, tak by mamy mogły wypoczywać.

Ciekawostki ze świata - nazwiska i zwyczaje

Nazwisko to nazwa rodziny, do której dana osoba należy. Wraz z imieniem stanowi u większości ludów podstawę identyfikacji danej osoby. W Polsce, na ogół kobieta w chwili małżeństwa przyjmuje nazwisko męża. To samo nazwisko mają też zazwyczaj ich dzieci. Jak tak naprawdę jest u nas i jak jest w innych krajach, kulturach?

• Polska - W Polsce zwyczajowo nazwisko bierze się po ojcu, natomiast żona na ślubie przyjmuje najczęściej nazwisko męża, choć obecnie wiele kobiet zachowuje swe nazwisko, zwłaszcza te, które pod swym panieńskim nazwiskiem mają osiągnięcia zawodowe, naukowe lub artystyczne. Często małżonkowie przyjmują nazwiska podwójne; polskie prawo dopuszcza także przyjęcie przez męża nazwiska żony, co jest praktykowane, lecz w ostatnich latach bardziej zauważalne.
   
• Węgry - Na Węgrzech, podobnie jak np. w Polsce, przyjęty jest system "imię+nazwisko" aczkolwiek zwyczaj nakazuje umieszczać najpierw nazwisko, potem imię (imiona). Nazwisko dziedziczone jest zwykle po ojcu. Dopuszczalne jest posiadanie dwóch imion oraz podwójnych nazwisk. Jeżeli chodzi o nazwiska mężatek, na Węgrzech panuje bardzo ciekawy zwyczaj. Tradycyjnie kobieta przejmowała nie tylko nazwisko ale i imię męża (z końcówką -né), np. Mária Varga po wyjściu za Andrása Szabó stawała się Szabó Andrásné. Możliwa jest też mieszana forma, np. Éva Varga po ślubie z mężczyzną o nazwisku Vig nazywa się Vigné Varga Éva.
   
• Hiszpania - Obecnie Hiszpanie i mieszkańcy większości krajów Ameryki Łacińskiej posiadają dwa nazwiska (choć najczęściej korzysta się z jednego): pierwsze dziedziczone jest po ojcu (tzn. dziedziczy się pierwsze nazwisko ojca, czyli pierwsze nazwisko dziadka po stronie ojca itd.), drugie – po matce (tzn. pierwsze nazwisko matki, czyli pierwsze nazwisko dziadka po stronie matki). Jeżeli rodzice nie ustalą kolejności, obowiązuje kolejność ustawowa (nazwisko ojca na pierwszym miejscu). Jeśli pochodzenie uznane jest tylko przez jednego rodzica, ten określa człony i kolejność nazwisk. W obydwu przypadkach wybór dokonany dla pierwszego dziecka obowiązuje przy następnych dzieciach tych samych rodziców.
   
• Portugalia - W Portugalii nazwisko dziedziczy się podobnie jak w Hiszpanii, z tym że to pierwsze pochodzi od matki, zaś drugie – od ojca (i to drugie jest ważniejsze). Czasami zdarza się, że osoba może mieć aż cztery nazwiska (dwa odziedziczone po matce oraz dwa po ojcu).
   
• Brazylia - W Brazylii jest podobnie jak w Portugalii ale ponadto panuje zwyczaj, zgodnie z którym rzadko używa się nazwisk nawet osób publicznych (używa się jedynie 2 imion). Nawet gdy używa się tytułów, tytuł nie może stać przed samym nazwiskiem – poprzedza on całość, na którą składa się imię i nazwisko.
   
• Islandia - Islandia wyróżnia się tym, że nie ma tam nazwisk sensu stricto. Występują tam prawie wyłącznie (poza nielicznymi wyjątkami pochodzenia obcego) nazwiska patronimiczne (nazwisko utworzone na podstawie imienia ojca). Nazwisko tworzy się poprzez połączenie imienia ojca oraz końcówki oznaczającej płeć: -son (syn) lub -dóttir (córka). W ten sposób syn Hjálmar mężczyzny o imieniu i nazwisku Jón Stefánsson, będzie się nazywał Hjálmar Jónsson (co znaczy Hjálmar, syn Jóna). Córka Kata tego mężczyzny nazywałaby się Kata Jónsdóttir (co znaczy Kata, córka Jóna).